27 Ιαν 2009

Το Κάστρο των Φύλλων στην Εύβοια ή "Ολίγα Τινά Περί τον Μονσίρ Λικάριο" (6).

Η δεύτερη φάπα έλαβε χώρα στη Βατώντα, δηλαδή στη σημερινή Νέα Αρτάκη που έχει κάτι ουζερί για θαλασσινά να γλύφεις τα δάχτυλά σου.

Αυτή τη φορά ήταν ο Λικάριο που αποφάσισε να επιτεθεί εναντίων του κέντρου της φράγκικης διοίκησης της Ευβοίας, της Χαλκίδας. Οι φραγκοβενετσιάνοι συνασπισμένοι ετοίμασαν αντίσταση. Ήρθαν από το πριγκιπάτο της Αχαΐας, δηλαδή του Μορέως, ήρθε ο Σιριωάννης από το Δουκάτο των Αθηνών κι ο ορθόδοξος ηγεμόνας των Νέων Πατρών, δηλαδή της Υπάτης, ο Ιωάννης ο Νόθος, συνέπραξε με του Δίφραγκους και του Βενετσιάνους και σταμάτησε τον στρατό που το Βυζάντιο έστελνε προς βοήθεια του Λικάριο στη μάχη των Φαρσάλων. Μάλιστα κατάφερε να αιχμαλωτίσει τον έναν από τους δύο Βυζαντινούς στρατηγούς, τον Συναδινό και να σκοτώσει τον άλλον, τον Καβαλλάριο.


Στη Βατώντα όμως ο μονσίρ Λικάριο σάπισε στο ξύλο τους Φράγκους και μάλιστα έπιασε αιχμαλώτους τους ηγέτες τους, τον Σιριωάννη, Δούκα των Αθηνών και τον Γκιμπέρτο ντα Βερώνα, ήτοι τον ηγεμόνα τριτημόριο της Χαλκίδας, το πρώην αφεντικό του, όταν στα νειάτα του είχε πιάσει δουλειά ο Λικάριο σαν μισθοφόρος στην αυλή του, τον ίδιον αυτόν που είχε λυσσάξει να ακυρώσει τον γάμο του Λικάριο με την Φελίζα. Τους τσακώνει και τους πάει μέχρι την Πόλη, στον αυτοκράτορα.


Και ο μεν Γκιμπέρτο έσκασε απ’ το κακό, τού ‘ρθε ένας νταμπλάς και μας άφησε χρόνους, ο δε Σιριωάννης το χειρίστηκε αλλιώς. Γέρος άνθρωπος ήταν, τα ρευματικά τον είχαν σφίξει, από χρήμα να φαν κι οι κότες, λέει «να σας σενιάρω με τριάντα χιλιάδες χρυσά νομίσματα και να μ’ αφήσετε να πάω στο σπιτάκι μου στην Πλάκα;». Τη δόξαν πολύ εμίσησαν, το χρήμα ουδείς ή το αντίθετο, δεν θυμάμαι, πάντως οι βυζαντινοί έκαναν παντελόνι τα λύτρα του Δουκός των Αθηνών και τον αμόλησαν. Ένα χρόνο μετά μας άφησε κι αυτός χρόνους, ευδοκίμως τελευτήσας.


Κλείστηκαν μετά τη Μάχη της Βατώντας οι Φράγκοι στη Χαλκίδα κι έτσι ο Λικάριο δεν κατάφερε να εκπορθήσει το Κάστρο του Νεγκρεπόντε, αλλά απ’ το γινάτι του δεν άφησε κανένα άλλο στο οποίο να μην βάλει χέρι. Βάση του έγινε του Κάστρο Λα Βίλλα, λίγα χιλιόμετρα νοτίως της πρωτευούσης του νησιού, στο Λιλάντιο Πεδίο. Εδώ οργανώθηκε και ανάγκασε τους Φράγκους να μην μπορούν να το κουνήσουν ρούπι απ’ το Νεγκροπόντε. Ούτε και κανένας άλλος δηλαδή μπορούσε να κυκλοφορήσει ελεύθερα χωρίς την άδεια του Λικάριο που από το Λα Βίλλα κουμαντάριζε όλο το νησί.

Σήμερα το χωριό που βρίσκονται τα ερείπια του κάστρου λέγεται Φύλλα. Η λέξη «Φύλλα» ίσως είναι παραφθορά του «Λα Βίλλα» ή μπορεί να συμβαίνει και το ανάποδο, η περιοχή να λεγόταν ήδη από τότε Φύλλα και οι φράγκο-ιταλόφωνοι να το μετέτρεψαν σε «Βίλλα». Να πας εκεί είναι πολύ εύκολο και η θέα απ’ το κάστρο αξίζει γύρω στα 30 χιλιάδες χρυσά νομίσματα, όσα δηλαδή έδωσε ο Δουξ της Αθήνας για να την σκαπουλάρει...

(συνεχίζεται)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου