Το Κάστρο των Φύλλων στην Εύβοια ή "Ολίγα Τινά Περί τον Μονσίρ Λικάριο" (1).

«Στην Κάρυστο» λέει ο Νίκος Τσιφόρος στο «Εμείς και οι Φράγκοι» »φυσάει ένας βοριάς καβοντορίτικος που σηκώνει ζωέμπορους και γύρω-γύρω από τα περιβόλια φυτεύουνε κυπαρίσσια για να φυλάξουνε τις λεμονιές. Και λοιπόν, ημέραν τινά, στη χώρα κάτω απ’ το Κοκκινόκαστρο, μπήκε σ’ ένα σπίτι η μαμή κυρία Αντζελίνα και τράβηξε απ’ το κεφάλι ένα αγοράκι. Τ’ αφαλόκοψε, τό ‘πλυνε με νερόξυδο και το παράδωσε στη μανούλα του. Κι άμα πέρασε καιρός το ράντισε ένας φλάρος και το όνομα αυτού Λικάριο.»
Αυτός ο Λικάριο, γιός ενός ασήμαντου βιτσεντίνου ή γενουάτη ή βερονέζου ιππότη και μιας εξ ίσου ασήμαντης ελληνίδας προέκυψε μεγάλη τσογλαναρία. Τόσο που μόλις μεγάλωσε ολίγον ο πατέρας του τού έδωσε κάποιο χαρτζιλίκι και τόνε σούταρε κανονικά από το σπίτι.
Πάλι ο Τσιφόρος περιγράφει τα τελευταία λόγια που άκουσε ο Λικάριο από τον πατέρα του ως εξής:
«Βρε μούλε του κερατά, του είπε, εγώ είμαι ευγενούς καταγωγής και μ’ έχεις κάνει ρεζίλη με τη διαγωγή σου. Πάρε τούτα τα λεφτά και φύγε, πήγαινε όπου διάολο θέλεις να μη σε ξαναδούν τα μάτια μου και να ησυχάσουμε εγώ κι μάνα σου καθόσον έχοντας κι άλλα παιδιά δεν θα φάμε τη ζωή μας μαζί σου.»
Ο Λικάριο έφυγε για την πρωτεύουσα της Ευβοίας, το Νεγκρεπόντε, αυτή δηλαδή που σήμερα τη λέμε Χαλκίδα. Νταραβερίστηκε στην αγορά, ποιος ξέρει τι έκανε για να τη βγάζει, πάντως -ένεκα ευγενούς, έστω και πέμπτης διαλογής, καταγωγής- στάθηκε πολύ καλός στην χρήση των όπλων. Κάτι τέτοια μαγκάκια είναι χρήσιμα «δια την τάξην και την ευνομία» σε κάθε κύριο και κόμη και δούκα και αυθέντη κάστρου και φέουδου και σινιορίας, σε κάθε «εξουσιαστή» όπως θα λέγαμε στις μέρες μας. Έτσι ο Λικάριο διορίστηκε, σίγουρο μεροκαματάκι μήνας μπαίνει-μήνας βγαίνει, στην ένοπλη φρουρά του Γκιμπέρτο ντα Βερώνα, δηλαδή του άρχοντα της Χαλκίδας και του ενός τρίτου της Ευβοίας, διότι όταν έβαλαν πόδι για τα καλά στο νησί οι Φράγκοι, το χώρισαν σε τρία κομμάτια και τρεις διαφορετικοί άρχοντες, «τριτημόριοι» όπως λέγονται στην Ιστορία, πήραν από ένα κομμάτι.
Ο Λικάριο, από πατέρα Ιταλό και μάνα Ελληνίδα ήταν -όπως άλλωστε όλα τα προϊόντα επιμειξίας- πολύ ωραίο παιδί. Κορμί γυμναστηρίου, μάτι εργαλείο και βλέμμα θανατηφόρο, σαρκώδη χείλη, μαυρισμένος στα σωστά σημεία, μοδάτος αρκετά για να χορεύει απαράμιλλα, να λέει ανέκδοτα, να κάνει σκι στην Αράχωβα το χειμώνα και «ξεσκί» στη Μύκονο το καλοκαίρι.
Συνέπεσε δε στο κάστρο του Νεγκρεπόντε να ζει και η Φελίζα ή Φελίσα .
Προσφάτως χηρεύσασα ένεκα του θανάτου του συζύγου της Φερζότο, ετέρου «τριτημορίου» της Ευβοίας, πράγμα που σημαίνει ότι η χήρα κατείχε το δικαίωμα νομής και εξουσίας του 30% του ευβοϊκού εδάφους που βεβαίως θα μπορούσε να παραδώσει στον επόμενο σύζυγό της ως προίκα.
Ο Λικάριο που επιβίωσε περιπλανώμενος στα βουνά και στα λαγκάδια, που την έβγαλε καθαρή από κάτι μαχαιροβγάλτες στην αγορά, που είχε φάει στο μπαρμπούτι όλη την περιφέρεια Στερεάς Ελλάδος, σιγά μη δεν έπεφτε στην Φελίζα. Ξηγήθηκε «μια βαθειά υπόκλιση ένα χειροφίλημα», έστειλε έντεκα κόκκινα τριαντάφυλλα μέσω interflora, την έβγαλε για δείπνο στο ΠιλΠουλ και την άκουσε υπομονετικά και προσποιούμενος τρελό ενδιαφέρον να μιλάει για τον εαυτό της επί τρεισήμισι ώρες, ε... με τα πολλά , παρά το ταπεινό της καταγωγής του την τουμπάρισε. Άπαξ δε και την τουμπάρισε, η χηρεύσασα έφαγε καψούρα τελική, διότι εκτός του παρουσιαστικού του ο Λικάριο -ως φημολογείται- ήταν και υπερπροικισμένος και μηχανή του σεξ...


(συνεχίζεται...)