Το Κάστρο των Φύλλων στην Εύβοια ή "Ολίγα Τινά Περί τον Μονσίρ Λικάριο" (3).

Έριξε μερικά φράγκα στο καστελάκι, άλλαξε κουφώματα, έβγαλε ένα ημιυπαίθριο στην βεράντα, σαλονάκι καινουργές, τρίψιμο τα παρκέ, ελαιοχρωματισμοί, δυο γυψοσανίδες Κνάουφ, όσο να πεις το συνέφερε λιγάκι. Με βάση τις ανακαινισμένες Ανεμοπύλες λοιπόν ο Λικάριο τό ‘ριξε στο λαμόγιεμα και στην πειρατεία και την έβγαζε μια χαρά. Έβγαινε απ’ το Κάστρο και ρήμαζε όλη την επαρχία Καρυστίας και τα περίχωρα. Ανοιγόταν και στην θάλασσα με κάτι πλεούμενα και δεν μπορούσε να περάσει απ’ τον Καφηρέα ούτε το Θωρηκτό Ποτιέμκιν χωρίς τον φόβο του. Σιγά-σιγά απέκτησε φήμη πειρατή σπουδαίου και τότε οι πειρατές -μην βλέπεις που σήμερα δεν τους έχουν σε υπόληψη και ούτε c.d. δεν μπορούν να πουλήσουν με την ησυχία τους- ήταν σπουδαία πρόσωπα. Ξηγιόντουσαν και μια δωρεά «in nomini patri, et Fili e spiritu sancti» σε κάνα μοναστήρι κι έτσι αποκτούσαν καβάτζα για να ξαποσταίνουν, προστασία για τις λουμπινιές τους και τον αμέριστο θαυμασμό των συγχρόνων τους.
Έλα όμως που το μυαλό του Λικάριο δεν μπορούσε να χωνέψει την σκαιά συμπεριφορά των Φράγκων μεγαλουσιάνων της Έγριπος. Τους το φύλαγε μανιάτικο και σκέφτηκε απλά και λογικά. Ποιος είναι στα μαχαίρια με τους Φράγκους; Το Βυζάντιο. Ποιος γουστάρει να τους σκίσει τα κολάν; Ο αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης. Ο εχθρός του εχθρού σου τι σού είναι; Φίλος! Οπότε μια μέρα λέει στη Φελίζα: «Μωρούλι, εγώ την κάνω για την «βασιλίδα των πόλεων» καθ’ ότι με φώναξε ο αυτοκράτωρ να δούμε το ματς παρέα ένεκα που πήρε 42άρα lcd. Ε, θα φάμε καμιά πίτσα, θα πιούμε καμιά μπυρίτσα, εσύ αν αργήσω κοιμήσου...» .
Έπεσε λοιπόν για ύπνο η σύζυγος του Λικάριο και το πρωί την σκούνταγε η υπηρεσία της, μια ηλικιωμένη Προβιγκιανή που την μεγάλωσε τη Φελίζα από βρέφος, δεν έλεγε να ξυπνήσει με τίποτα.
_Σήκω μωρή γαϊδάρα και πήγε δώδεκα η ώρα!
Μιλιά η Φελίζα...
_Σήκω μωρή και έχουμε ν’ απλώσουμε τραχανά!
Τσιμουδιά η Φελίζα
_Σήκω μωρή συφοριασμένη που τό ‘χεις ρίξει στα τσίπουρα αποβραδίς και ξυπνημό δεν έχεις!
Λέξη η Φελίζα!
_Σήκω μωρή σαν ποθαμένη κοιμάσαι!
Έλα όμως που δεν ήταν σαν «ποθαμένη», ήταν αποθαμένη εντελώς και αμετακλήτως.
Τώρα πως συνέβη συμβάν τόσο τραγικόν και δυστυχές δε μαρτυρά η Ιστορία. Κι εγώ όχι πως θέλω να πω και να κακολογάω και να αφήνω υπονοούμενα, αλλά όσο νά ‘ναι τά ‘χε πια τα χρονάκια της η Φελίζα και ικανή περιουσία κατέλειπεν και -εδώ που τα λέμε- και την πιο ωραία Φελίζα και τον πιο ωραίο Φελίζο αν έχεις στο κρεβάτι σου, μετά από χίλιες νύχτες τον βαριέσαι και λες «το λαχείο κλήρωσε, πάμε γι άλλα».


(συνεχίζεται...)