Το Κάστρο των Φύλλων στην Εύβοια ή "Ολίγα Τινά Περί τον Μονσίρ Λικάριο" (4).

Στην Πόλη αυτοκρατόρευε ο Μιχαήλ (ο Η' ο Παλαιολόγος, ιδρυτής της μακροβιότερης και τελευταίας βυζαντινής δυναστείας) και ο Λικάριο του μίλησε σπαθένια.

_Μου δίνεις μερικούς νοματαίους φαντάρους κανονικούς, διότι οι δικοί μου είναι κομματάκι του σκοινιού και του παλουκιού και δεν είναι να τους εμπιστεύεσαι, να σου κάνω εγώ την Εύβοια καλοκαιρινή; Παίρνουμε στο κυνήγι τους Φράγκους και αποκαθιστώ την νομιμότηταν, ήγουν την αυτοκρατορική σου κυριαρχίαν.

_Να σου δώκω νέε μου, είπε ο Μιχαήλ, αλλά θέλω δυο πραγματάκια.

_Δηλαδής;

_Πρώτον, θά ‘χεις όση ελευθερία δράσης γουστάρεις, αλλά απαιτώ πλήρη υπακοή στο αυτοκρατορικόν στέμμα.

_Την έχεις!

_Και δεύτερον, με τ’ ονοματάκι που φοράς δεν θα πάμε μπροστά. Το «Λικάριο» μου θυμίζει λύκο και τους λύκους τους έχω για γκίνια. Θα τ’ αλλάξουμε, θα σε λέμε Ικάριο.

_Δεν πα να με λέτε και Γκόλφω. Εγώ φαντάρια και χρήμα θέλω.

_Καταλαβαίνεις, είναι πιο σικ. Θα παραγγείλω μάλιστα σε δυο τρεις πληρωμένους κοντυλοφόρους που έχω εδώ στην αυλή για χρονικογράφους να σε εξιστορήσουν ως Ικάριο.

_Ό,τι γουστάρεις. Χαλάω εγώ χατίρι στον Μιχαλάκη μου;

Και τοιουτοτρόπως ο Λικάριο έμεινε στα βυζαντινά χρονικά ως «Ικάριος». Όπως κάποτε ένας Χουάν Ραμόν Ρότσα, ποδοσφαιριστής τω επάγγελμα, εξ Αργεντινής, έγινε Μπουμπλής απ’ το Αιγάλεω... Γίνονται αυτά...

Με τον βυζαντινό στρατό λοιπόν ο Λικάριο έκανε θαύματα. Τους ρήμαξε κανονικώς τους σιδηρόφρακτους. Ένα ένα κατακτούσε όλα τα κάστρα, τα καστέλια, τα φρούρια της Ευβοίας. Αλλά ένεκα που ήτο μισοϊταλός και είναι γνωστό ότι οι Ιταλοί είναι ένας λαός «di santi e navigatori», δηλαδή ένας λαός «αγίων και ναυτικών» και επειδή για άγιος δεν φτουρούσε μία, διέπρεψε ως ναυτικός. Έδιωξε τους Βενετσιάνους Βενιέρι απ’ το Τσιρίγο, δηλαδή τα Κύθηρα, έδιωξε τους Βιάρι απ’ το Τσιριγώτο, δηλαδή τ’ Αντικύθηρα, αλλά πριν απ’ αυτό είχε τσιμπήσει και τη Σκόπελο και μάλιστα ως εξής:

Είχε άρχοντα η Σκόπελος τον Γκίζι, που πάει να πει έναν από τους Γκίζι, τον Φιλίππο (διότι ήταν και μεγάλο σόι οι Γκίζηδες). Ο συγκεκριμένος μάλιστα τόν είχε πάρει πολύ ψηλά τον αμανέ κι έλεγε και διαλαλούσε ότι είναι τόσο δυνατός που ούτε η τύχη δεν μπορεί να του κάνει ζημιά. Τ’ ακούει ο Ικάριος, περιμένει να καλοκαιριάσει για τα καλά και να του εξηγήθει έναν γκραν κομπλέ αποκλεισμό Ιούλιο μήνα. Είπαν το νερό νεράκι στην Σκόπελο, στέλνουν πρεσβεία στον Λικάριο του λένε «να σου παραδώσουμε το κάστρο, να μας δώσεις δυο νταμιτζάνες γάργαρο νεράκι;». «Ντηλ», απήντησε ο μόρτης, αλλά θα μου παραδώσετε κι αυτόν τον μάγκα τ’ αφεντικό σας που μας έλεγε ότι δεν θα τον πείραζε ούτε η τύχη.Τον έκανε ένα πακέτο λοιπόν τον Φιλίππο Γκίζι και τον έστειλε σιδηροδέσμιο στην Κωνσταντινούπολη. Μερικούς αιώνες μετά από αιχμάλωτος στην Πόλη έγινε ο Γκύζης συνοικία των Αθηνών και φωλιά οπαδών της ομάδας στην οποία έβγαζε το ψωμί του ο Μπουμπλής απ’ το Αιγάλεω... γίνονται αυτά...

(συνεχίζεται)