Με τον έρωτα λοιπόν να τους βρίσκεται εν αφθονία, ωραίαν τινά πρωίαν η Φελίζα γύρισε και είπε στον Λικάριο: «Ξέρεις μάτια μου, νομίζω πως πρέπει η σχέση μας να εξελιχθεί.» Ακριβώς όπως λέει και στην μέρες μας το 90 τοις εκατό των δεσποινίδων και εννοεί «ξέρεις μπορεί να είμαι πυρηνικιά φυσικός με δεκαεπτά μάστερ και σαράντα δύο διδακτορικά, μπορεί να είμαι πρόεδρος εξήντα πέντε διεθνών οργανισμών, μπορεί να είμαι κουκλάρα και πάμπλουτη, αλλά το μόνο που πραγματικά έχω ονειρευτεί στη ζωή μου είναι να ντυθώ νυφούλα.»Ο Λικάριο άλλο που δεν ήθελε. Σου λέει, αν υπανδευτώ την λεγάμενη αυτομάτως γίνομαι κύριος του ενός τριτημορίου της Ευβοίας και τότε μάγκες ποιος με πιάνει. Αλλά επειδή οι υπόλοιποι ευγενείς, μπορεί να ήταν ευγενείς, δεν έτρωγαν όμως κουτόχορτο, την παίρνουν χαμπάρι τη δουλειά. Και ναι μεν ο Λικάριο με την Φελίζα ηνώθησαν κρυφίως με τα ιερά του γάμου δεσμά, πλην το αρχοντολόι φρύαξε και από ‘δω τό ‘χε, από ‘κει τό ‘χε, κάτι ενστάσεις υπέβαλε, κάτι προσφυγές στο κονκλάβιο των καθολικών επισκόπων κάτι παραστάσεις στο Συμβούλιο της Επικρατείας, κάτι έτσι κάτι αλλιώς, το έβγαλε άκυρο το μυστήριο ένεκα ο γαμπρός ευγενούς μεν, αλλά πολύ ταπεινούς καταγωγής και οπωσδήποτε εξ έτι ταπεινοτέρων ελατηρίων ορμώμενος.
Ο Λικάριο τα πήρε, πήρε και την συμβία (πλέον) Φελίζα και την έκανε για Νότια Εύβοια ακολουθώντας της σχετικές πινακίδες από Χαλκίδα. Πέρασε το Λιλάντιο Πεδίο, την Ερέτρια, την Αμάρυνθο και μετά το Αλιβέρι έστριψε για κάτω προς Στύρα. Από ‘κει Μαρμάρι και τέλος πάλι πίσω στα μέρη της Καρύστου πού ‘χε γεννηθεί. Η Φελίζα είχε ζαλιστεί απ’ τις στροφές, αλλά ο Λικάριο που είχε πάρει μαζί του καμιά εκατοστή κωλοπαιδαράδες (με το αζημίωτο φυσικά καθόσον η σύζυγος από μπαγιόκο είχε άφθονο) την έπεσε σ’ ένα ανεμοδαρμένο κάστρο καβοντορίτικο που το έλεγαν «ανεμοπύλες» και το καβάτζωσε νά ‘χει να πορεύεται και να μη γυρίσει να του πει αύριο η γυναίκα ότι τον πήρε ξεβράκωτο κι αλανιάρη και τον έκανε με τα λεφτά της άνθρωπο.
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου