Το Κάστρο των Φύλλων στην Εύβοια ή "Ολίγα Τινά Περί τον Μονσίρ Λικάριο" (5).

Προφανώς οι Φράγκοι μετά από όλα τούτα δεν μπορούσαν να κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια. Σου λέει δεν θα βγάλουμε άκρη μ’ αυτόν τον κερατά. Το σύστημα τότε λειτουργούσε ως εξής: Υπήρχε ένας ηγεμόνας κεφάλι και προεξάρχων όλων των υπολοίπων. Αυτό βεβαίως μόνο θεωρητικώς, διότι κάθε φεουδάρχης, είτε κόμης ήταν ή δούκας ή μαρκήσιος ή πρίγκηψ, είχε ουσιαστικώς απόλυτη εξουσία επί του φέουδού του.

Υπήρχε όμως μια ηθική και νομική να την πούμε υποχρέωση υπαγωγής του μικρότερου, του λιγότερου σημαντικού σε τίτλους και εδάφη, στον αμέσως μεγαλύτερό του. Έτσι όταν στα 1204 έγινε η Άλωση της Πόλης από τους Σταυροφόρους και σχηματίσθηκε η Λατινική Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης, δημιουργήθηκε ένα πλέγμα φεουδαρχικών σχέσεων που είχε στην κορυφή τον Φράγκο αυτοκράτορα του Βυζαντίου και κάτω από αυτόν τους τοπικούς ηγεμόνες (τον κύριο Πρίγκηψ της Αχαΐας, τον εξοχότατος κύριος Δούκα των Αθηνών, τον μικρό-Μαρκήσιο της Βοδονίτσας , τον σούπερ ουάου Βασιλιά της Θεσσαλονίκης και πάει λέγοντας σε μια ατελείωτη σειρά τοπικών ηγεμονιών) που αν και έχαιραν πλήρους αυτονομίας, είχαν την υποχρέωση να στηρίζουν τον Αυτοκράτορα και ο ένας τον άλλο. Όχι πως αυτές οι σχέσεις εξάρτησης ήταν αρραγείς και σεβαστές σαν ευαγγέλιο. Άλλωστε ήταν τόσο πολύπλοκο το κληρονομικό δίκαιο της μεσαιωνικής φεουδαρχίας, στη βάση του οποίου σχηματιζόταν η ιεραρχία, που ο καθένας μπορούσε εύκολα να αλλάξει -ή να θεωρήσει ότι οφείλει να αλλάξει- την ισχύουσα κάθε φορά δομή, προς το συμφέρον του φυσικά...

Στα χρόνια που δρούσε ο Λικάριο δηλαδή στα τέλη του 13ου αιώνα, η Λατινική Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης μας είχε αφήσει χρόνους. Την είχε καθαρίσει η Αυτοκρατορία της Νίκαιας, που από την αρχή πρόβαλε σαν ο νόμιμος διάδοχος του Βυζαντινού Θρόνου και γρήγορα κατάφερε να ανασυστήσει την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Οι υπόλοιποι Φράγκοι όμως είχαν μείνει στην Ελλάδα και συνέχιζαν να έχουν σχέσεις αλληλεξάρτησης μεταξύ τους. Έτσι όταν είδαν κι αποείδαν με τον Λικάριο που δρούσε για λογαριασμό του Έλληνα Αυτοκράτορα της Πόλης, δηλαδή του νάμπερ ουάν εχθρού τους, μαζεύτηκαν και λένε: «Πάμε να του ρίξουμε καμιά φάπα, γιατί πολύ μας μπήκε και μας ποδοπατεί ο ερίφης...»

Η πρώτη φάπα κανονίστηκε να λάβει χώρα εν Ευβοία, στο κάστρο του Ωρεού που κρατούσε ο Λικάριο -και που φυσικά είχε πάρει απ’ τους Φράγους και τους Δίφραγκους. Τον έκλεισε μέσα ο Ντρε ντε Μπομόν, που μην ακούς που φορούσε γελοίο ονοματάκι, ήταν στρατηγός του Ντ’ Ανζού, δηλαδή των Ανδεγαυών, μιας από τις μεγαλύτερες βασιλικές φαμίλιες της Ευρώπης. Είχε μαζί του ο ντε Μπομόν και εφτά κατοστάρικα σιδηρόφρακτους με χύτρες Σεμπ για περικεφαλαίες. Εκεί λοιπόν που ήταν κλεισμένος στους Ωραιούς και όλοι περίμεναν την καρπαζιά που θα έτρωγε ο αλητήριος, κάνει μια νύχτα ένα έτσι ο Λικάριο, ξεμπουκάρει απ’ το κάστρο κι ο στρατηγός των Ντ’ Ανζού τα είδε όλα κωλυόμενα. Τους τάραξε στο σοπάκι ο Ικάριος εξ ονόματος του Αυτοκράτορος Μιχαήλ του Ήτα του Παλαιολόγου. Όσοι από τους επτακόσιους ιππότες, τον ανθό της ιπποσύνης, τη βγάλανε καθαρή, γυρίσαν άρον-άρον στα τσαρδάκια τους και απέφευγαν να συζητούν το θλιβερόν επεισόδιον...

(συνεχίζεται)